-
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
uradowały. W ten sposób będzie mogła utrzymywać
stały związek z pracą, którą uwielbiała i którą stawiała
na drugim miejscu, tuż po tańcu.
Brian nie miał nic przeciw temu, żeby jego żona
podróżowała po świecie. Zapowiedział nawet, że chęt�
nie będzie jej czasem towarzyszył w wyjazdach. Radził
też Zanie, żeby zatrzymała studio w Natchez. Chociaż
praca przy organizowaniu konkursów baletowych za�
powiadała się bardzo atrakcyjnie, Zana nie miała
150
zamiaru zrezygnować ze swojej szkoły tańca. Przeko�
nała się, że bardzo lubi uczyć dzieci tańczyć.
Czekał ją jeszcze przykry obowiązek powiadomienia
Kurta, że rezygnuje z pracy w Londynie. Zadzwoniła
do niego i w czasie rozmowy wyszło na jaw, że
w rzeczywistości nie było w jego zespole żadnego
wakatu. Miejsce, o którym mówił, zamierzał - trochę
na siłę - stworzyć specjalnie dla niej.
Jakie to szczęście - myślała - że znowu otwierają się
przede mną szerokie perspektywy, że świat międzynaro�
dowego baletu nadal pozostanie moim światem... Tyle
że braw i owacji już w jej życiu nie będzie i z tym się musi
pogodzić. Coś za coś - poświęciła lata pracy na scenie,
pełne oddanie sztuce i aplauz, a w zamian otrzymała
możliwość wychowywania młodych adeptów baletu i...
męża. Wybór należał do niej i wcale nie był trudny.
Szybko mijał czas, dzielący ich od dnia ślubu
i w końcu nadeszło owo wrześniowe popołudnie, na
które oboje tak niecierpliwie czekali.
Zana stała w swojej sypialni przed wysokim lustrem,
odbijającym całą jej postać, i co chwila patrzyła z nie�
pokojem przez okno na grozne, burzowe chmury, które
gromadziły się na niebie. Z daleka widać już było
zygzaki błyskawic.
Nigdy nie była przesądna, ale tym razem zaniepo�
koiła się pochmurnym niebem. Przez cały tydzień
ciotka Cii w kółko powtarzała, jakie to szczęście przy�
nosi pannie młodej, gdy w dniu jej ślubu świeci słońce.
Tymczasem od wczoraj słońce w ogóle się nie pokazało.
Czyżby to był zły omen?
Z zadumy wyrwało ją pukanie do drzwi. Za chwilę
do pokoju weszła ciotka, a za nią kocur Sid, który
na dzisiejszą okazję zamiast obróżki dostał piękną
kokardę.
- Pomóc ci? - spytała Cil.
- Będę ci bardzo wdzięczna. Pora włożyć suknię
i przydałaby się jeszcze jedna para rąk... O mój Boże!
151
- zawołała nagle z przestrachem i wskazała głową na
gałąz, która, pchnięta silnym podmuchem wiatru, ude�
rzyła o szybę. - I co powiesz, ciociu, na tę pogodę?
Mówiłaś, że słońce w dniu ślubu przynosi szczęście...
Zana widać nie doceniała ciotki, jeśli sądziła, że
cokolwiek może ją zbić z pantałyku.
- Ach, to? - rzuciła lekceważącym tonem, jakby
chodziło o błahostkę. Tymczasem z powodu złej pogo�
dy trzeba było przenieść z ogrodu do salonu sto
składanych krzeseł razem ze stołami, ołtarzem, kwia�
tami i dwoma kandelabrami. Pawilon, który miał
służyć za salę jadalną, musiano rozebrać, a bufet
ustawić w sali balowej. - Nie ma się co martwić
- dodała Cil. - Po prostu historia się powtarza. - I za�
raz zaczęła ze szczegółami opowiadać o małżeństwie
swoich rodziców. Tego dnia, gdy moi rodzice brali
ślub, także padało, a przecież przeżyli ze sobą dwadzie�
ścia wspaniałych lat, póki nie zmarła mama. Ojciec
miał, być może, dyktatorskie zapędy, ale żonę ubóst�
wiał. Do samej śmierci trzymał w swojej sypialni portret
mamy i patrzył na nią co rano, gdy wstawał z łóżka,
i co wieczór przed zaśnięciem. Czasem marzę - wes�
tchnęła Cil - by spotkać jeszcze w życiu kogoś tak sobie
oddanego, kogoś, kogo mogłabym kochać. - Uśmiech�
nęła się smutno. - Zano, kochanie, nie zwracaj na mnie
uwagi. Na weselach zawsze robię się sentymentalna.
Wkładając przy pomocy ciotki ślubną suknię, Zana
zastanawiała się, co mogłaby dla Cil uczynić. Wzruszo�
na jej słowami, postanowiła, że ją wyswata. Zacznie od
celnego rzutu ślubnym bukietem, a potem dowie się,
czy Brian nie zna czasem jakichś panów, nadających
się na męża dla ciotki.
Zadowolona z powziętej decyzji, spojrzała z aprobatą
na swoje odbicie w lustrze. Jej suknia była repliką ślubnej
sukni babki, umiejętnie skopiowanej przez tutejszą
krawcową. Włosy skręciła z tyłu głowy w koczek, spod
którego spływała kaskada loków, przeplecionych wstąż�
kami z koronki. Nie miała welonu. Jedyną biżuterią,
152
poza pierścionkiem zaręczynowym, jaką na tę okazję
włożyła, był sznur pereł z odpowiednimi kolczykami:
prezent od Briana, który doręczono jej dziś rano.
Lucille cofnęła się o krok, żeby móc lepiej ocenić
wygląd bratanicy.
- O Boże! - zawołała. - Zupełnie jakbym zobaczyła
mamę, gdy była młoda. - Wyciągnęła chusteczkę spod
stanika liliowej jedwabnej sukni i wytarła oczy. Zapom�
niała jednak, że ma przyczernione rzęsy i ciemną smugą
tuszu zaplamiła oba policzki. Grzebała przez chwilę
w swojej przepastnej torbie, szukając kosmetyczki.
Wreszcie znalazła ją. Poprawiła makijaż i kapelusz,
żeby lepiej siedział na głowie. Był to nowy, liliowy
turban, dopasowany kolorem do sukni. Jak na Cii, jej
strój był wyjątkowo skromny. - Gdzie też się podziewa
mój szanowny brat? - niecierpliwiła się, bo zegar
w holu właśnie wybił drugą.
Zana znała tak niewiele dziewczyn w tym mieście,
że z konieczności poprosiła swoje małe uczennice
ze szkoły baletowej, by zostały jej druhnami. W Eu� [ Pobierz całość w formacie PDF ] - zanotowane.pl
- doc.pisz.pl
- pdf.pisz.pl
- matkadziecka.xlx.pl
